Kobiety w średniowieczu

W średniowiecznej Europie podział płci wiązał się bezpośrednio z zadaniami, które pełniono w gospodarstwie. Kobiety zachowywały się pracą w kuchni, hodowlą drobiu, wychowaniem dzieci (zwłaszcza płci żeńskiej), tkactwem oraz szyciem. Z tego powodu często zawierano powtórne małżeństwa, ponieważ mężczyźni sami nie potrafili zapewnić sprawnego funkcjonowania gospodarstwa domowego. Średni czas trwania małżeństwa wynosił 10 lat, co wiązało się np. z częstą śmiercią kobiet w trakcie porodu czy wczesną śmiercią mężczyzn w trakcie wypraw wojennych bądź na łowach.

Warto zwrócić uwagę na fakt, że według ówczesnego prawa kościelnego aby założyć rodzinę dziewczynka musiała mieć co najmniej 12 lat, chłopiec zaś 15. Małżeństwa zawierane były stosunkowo wcześnie, z tego też powodu niemal regułą stały się małżeństwa dwukrotne. Po śmierci męża wdowa miała prawo do dysponowania majątkiem i mogła sama wybrać sobie następnego męża. Dotyczy to głównie ziem polskich, w zachodniej Europie najwięcej przywilejów posiadał najstarszy syn.

Im dana rodzina była bogatsza, tym dłużej trawy przygotowania pod aranżację ślubu młodych ludzi. W tamtych czasach dzięki małżeństwu młodzi ludzie uzyskiwali większą swobodę ze strony rodziców, z tego powodu za mąż wydawano bardzo młode dziewczyny. Dodatkowo pozostawanie poza związkiem małżeńskim uznawane było za skazę. Istotne było również potomstwo- rodzice na partnerów dla swoich dzieci wybierali taki osoby, które dawały im nadzieję na szybkie poczęcie i urodzenie dziecka. Wiązało się to z chęcią umocnienia pozycji rodziny oraz kontynuację rodu.

średniowieczne kobiety

Niektóre przypadki są szczegółowo opisywane w literaturze. Na przykład znana jest historia, w której ojciec obiecuje swojej córce prawo do wyboru męża pod warunkiem, że mężczyzna będzie posiadał odpowiednio duży majątek i będzie wywodził się z dobrego rodu. Kandydat córki spełniał wszystkie te warunki, jednak okazało się, że ojciec upatrzył sobie już kogoś innego i zmusił ją do zerwania tamtego związku.

Tylko rodzice mieli prawo do narzucenia córce męża. W przypadku ich śmierci, takiego prawa nie posiadał najstarszy brat, mimo, że musiał ją utrzymywać w związku z dysponowaniem majątkiem po rodzicach. Mogła ona pozostać w stanie panieńskim lub też wybrać sobie kandydata na męża na własną rękę. W przypadku braku akceptacji ze strony innych krewnych kobieta traciła posag.

Było to uwarunkowane prawnie- kobieta, której kandydat na męża nie został zaakceptowany przez rodzinę była pozbawiona posagu. Mogła zachować wyłącznie to, co miała na sobie.